Een namiddag op de dienst bij personen met dementie in coronatijden
Vrijdag 10 april 2020. De coronastorm woedt buiten in al haar hevigheid, binnen blijft het nog rustig. Psychofarmaca had ik gisteren op een briefje geschreven en aan mijn computer gezet. Ik moet dringend mijn achterstand inhalen in de taak die ik vervul als coördinator van het project rond verantwoord omgaan met psychofarmaca, dus dat staat er op het programma vandaag. Anderzijds is er ook de zorg om de afdeling van personen met dementie. Waarom het nuttige niet aan het aangename koppelen en mijn administratief werk op de dienst verrichten? Zo kan ik ook bijspringen waar het nodig is. Het is vrijdagnamiddag en heel veel extra begeleiding is er niet.
Toch nog even eerst op de andere afdeling voor personen met dementie langsgaan omdat ik in de observaties van een bewoner gelezen had dat er een wonde aan de nek was. Gelukkig blijkt het over een roodheid te gaan door het zweten en het warme weer en is het verholpen met zalf. Onze mensen zijn heel broos als ze hierdoor al roodheid ontwikkelen, besef ik. Ik kan dus met een gerust hart naar de andere dienst gaan, de woorden van de verantwoordelijke (“Ga daar maar eens goed voor hen – personeel dan – zorgen”) zinderen na. Je moet weten dat die dienst het al maanden zonder verantwoordelijke moet stellen en de aanwerving van een nieuwe is door de coronacrisis on hold gezet.
Ik kom toe op de dienst en vraag een zorgkundige die op dat moment haar observaties aan het inbrengen is hoe het met haar gaat. Uiteraard antwoordt ze “goed”, maar haar rood aangelopen gezicht toont toch ook een andere emotie. Ik wacht even en er komt dan een verhaal naar boven van een heftige voormiddag met een verstopt toilet, ontredderde bewoner, stoelgang ‘all over the place’ en opkuiswerk. “Al ons werk werd opgeschoven: het wassen, de bedden opmaken, de pampers aanvullen, maar toch zijn we rondgeraakt”, besluit ze. “Ai ai ai, toch weer dat taakgerichte”, denk ik dan bij mezelf. Er blijft werk aan de winkel om ook gewoon te beschrijven hoe goed ze met de bewoners omgaan. Dat extra werk, tja kan daar geen ander moment voor gekozen worden of hulp voor worden ingeroepen?
Benieuwd naar de rest van het verhaal over de namiddagdienst op de afdeling voor mensen met dementie in woonzorgcentrum Aymonshof in Dendermonde? Lees hier verder de getuigenis van Dirk, kinesitherapeut en gecertificeerd lesgever basale stimulatie.